ทุกวันนี้ แนวโน้มการรักสุขภาพถาโถมเข้าสู่สังคมทุกกลุ่ม หันไปทางไหนก็คุยกันถึงเรื่อง การออกกําลังกาย คำ ๆ นี้ จึงได้ยินบ่อยมาก หลายคนคิดว่า รู้จักกับมันดีแล้ว คุณแน่ใจได้แค่ไหน

ผมเป็นคนหนึ่งที่คร่ำหวอดกับการออกกำลังกายมาตั้งแต่เด็ก ตอนประถม 2 เมื่อประมาณปี 2518 ตอนนั้นตัวยังกะเปี๊ยกเดียว อายุ 8 ขวบ เริ่มหัดเตะตะกร้อแล้ว ผมเรียนที่โรงเรียนสว่างวิทยา เป็นโรงเรียนสอนภาษาจีนของจังหวัดนครปฐม ลูกตะกร้อตอนนั้นที่เตะจะเป็นลูกตะกร้อหวาย พวกผมเด็ก ๆ ก็จะเตะด้วยตะกร้อที่เบา ๆ หน่อย (ตะกร้อมีหลายเกรด เกรดแข่งขันจะใช้ลูกตะกร้อสานที่แน่นและหนัก เด็ก ๆ เตะไม่ไหว เจ็บมาก) ตกเย็นเริ่มแล้ว พอเลิกเรียนก็ลงไปรวมกับสมาชิกผู้ชื่นชอบเตะตะกร้อ ก็เตะกันระหว่างนักเรียนแล้วก็มีครูร่วมแจมด้วย ตอนนั้นจะเล่นเซปักตะกร้อกัน (ตะกร้อเตะข้ามเน็ต แบ่งออกเป็น 2 ฝ่าย ลูกหล่นพื้นที่ฝั่งไหนฝั่งนั้นเสียแต้ม)

รูปภาพการเล่นเซปักตะกร้อ กีฬายอดนิยมของไทย (ขอบคุณรูปภาพจาก นาย สิทธิชัย ช่องงาม ครูวิทยฐานะชํานาญการ กลุ่มสาระการเรียนรู้สุขศึกษาและพลศึกษา โรงเรียนสันป่าตองวิทยาคม อ.สันป่าตอง จ.เชียงใหม่ สํานักงานเขตพื้นที่ การศึกษามัธยมศึกษา เขต 34)


คุณเชื่อมั้ยว่า ความชอบเล่นกีฬาของผมนี่มันชอบแบบฝังอยู่ในสายเลือดเลยมั้ง ผมเล่นตะกร้อแทบทุกวันจนเย็นบางทีจนมืดก็ยังไม่กลับบ้าน มันติดพันสนุกสนาน ประเภทถ้ายังพอมองเห็นลูกอยู่ก็เตะกันจนมืดนั่นแหละ

โตขึ้นมาก็เล่นกีฬาสารพัด ไม่รู้หละ ผมชอบเล่นมันซะทุกอย่าง กีฬาที่มีเล่นกันอยู่บนโลกมนุษย์ผมเล่นเข้าไปท่าจะเกือบ 10 อย่างละมั้ง ตั้งแต่ตะกร้อ ฟุตบอล วอลเล่ย์บอล บาสเก็ตบอล แฮนด์บอล ปิงปอง แบดมินตัน ว่ายน้ำ ปั่นจักรยาน ตีกอล์ฟ ฯลฯ (คุณดูเครื่องหมายไปยาลใหญ่ดูนะ มันน่าจะหมายความว่า ถ้าอนาคตผมมีโอกาสก็อาจจะเล่นกีฬาใหม่ ๆ อีกไง) ท่าทางผมคงคล้ายพวกเป็ดละมั้ง ทำอะไรทำได้หมด จะบินก็ได้ จะว่ายน้ำก็เป็น จะเดินจะวิ่งก็เก่ง แต่จะให้เก่งกาจนั้นทำไม่ได้ ส่วนใหญ่จะไม่ได้เรื่องซักอย่าง ก็ดันเป็นหมดนี่ ก็เลยแบ่งความเก่งไปเรื่องละนิดเรื่องละหน่อย (ความจริงความสามารถของผม คือ ต้นตำรับมนุษย์สายกลางเลย ทำอะไรทำได้ ทำค่อนข้างดี แต่ขึ้นสูงสุดก็ได้แค่ระดับกลาง ผมเลยตั้งชื่อตัวเองว่า ต้นตำรับมนุษย์สายกลางมันซะเลย) แต่จริง ๆ แล้วผมก็ชอบนะที่ตัวเองทำเป็นแทบทุกอย่าง แม้มันจะไม่โดดเด่นเป็นเลิศ แต่ผมก็ถือว่า ผมทำเป็นหมด เวลาเพื่อนฝูงจะเล่นอะไรผมก็สามารถเล่นกับเค้าได้ทุกอย่าง คล้าย ๆ ใครพูดเรื่องอะไรเรารู้หมด ร่วมแจมได้มันร่ำไป

การเล่นกีฬาของผมที่เล่ามา ผมไม่ได้เล่นทีเดียวทุกอย่างนะ ถ้าผมเล่นมันทุกอย่างอย่างนั้น หลายคนต้องว่าผมเป็นพวกสมาธิสั้นแหงแซะ บ้างอาจว่า ไอ้หมอนี่ต้องเป็นพวกจับจดแน่ ทำอะไรต้องไม่ได้เรื่อง ไม่จริงจัง อย่าพึงคิดเยี่ยงนั้นเป็นอันขาด ผมเล่นกีฬาได้เป็น 10 อย่างก็จริง แต่ผมจะเล่นเพียงอย่างเดียวในช่วงเวลาหนึ่ง อย่างที่เล่ามาว่า ตอนประถม 2 เล่นตะกร้อ ก็เล่นมากในช่วงนั้นแหละ พอเลยมาก็หยุดเล่นไป บางช่วงอาจไม่ได้เล่นกีฬาเลยก็ได้ มีบางช่วงติดยิงหนังสะติ๊ก ก็ยิงมันเรื่อยเปื่อย ตกเย็นเป็นต้องห้อยหนังสะติ๊กคู่จักรยานคันเล็กคู่ใจออกไล่ยิงนกดะไป (อันนี้ไม่ใช่กีฬา แต่ก็ดันหลงไหลกับมันได้ช่วงหนึ่ง) แล้วที่บ้าสิ้นดีก็ตรงยิงนกแล้วไม่ได้หวังเอามากินมาทำอะไรหรอก คงอยากลองว่า ยิงแม่นมั้ยแค่นั้นแหละ ถ้าบังเอิญยิงถูกนกตายเมื่อไหร่ ซวยหละ! ต้องเอากลับมาทำพิธีศพ เอาไม้กางเขนปักไว้หน้าหลุมศพมัน แล้วก็จะรู้สึกเศร้านะ จะหยุดยิงไปเป็นพักหละ ก็หลายวันอยู่ พอชักลืม ๆ เห็นนกบินฉวัดเฉวียนเอาอีกแล้ว คว้าหนังสะติ๊กกับรถคู่ใจไปอีกแล้ว

พอโตมาหน่อย ระดับมัธยมก็มีโอกาสเล่นกีฬาตามแต่โอกาสตอนมัธยมนั้นเรียนวิชาพละศึกษาเค้าจะให้เล่นกีฬาอะไร ก็จะเล่นกีฬานั้นเยอะหน่อย บางช่วงให้เล่นปิงปองก็เล่นปิงปองมันวันยังค่ำ พอช่วงเล่นบาสเก็ตบอลก็บ้าชู๊ตกับเพื่อนทั้งวัน ใครแพ้วิดพื้น วิดกันจนแขนโป่ง บ้ากันเป็นพัก ๆ ไป แล้วกีฬาที่ผมเอ่ยชื่อมาแล้วทั้งหมดนั่นผมก็มีโอกาสเล่นหมดแหละ แล้วผมได้เป็นตัวแทนโรงเรียนซะด้วยนะ ผมได้แข่งในนามโรงเรียนหลายอย่างเลย เช่น บาสเก็ตบอล ปิงปอง แบดมินตัน แต่ขอโทษเถอะ ได้เพียงไปแข่งเท่านั้นนะ เรื่องแชมป์เรื่องเหรียญอย่าไปพูดถึงมัน โอ้โหแบดมินตั้นนี่เค้าตีกับผมเห็นผมเป็นเด็กไปเลย หวดแต้มศูนย์ให้ผมเลย ผมตีกับเค้าผมไม่ได้แต้มซักแต้มเลย ปิงปองกับบาสเก็ตบอลก็ไม่ได้เสียดสีกับเค้าเลย ของเค้าทุกคนเป็นนักกีฬาประจำจังหวัดนครปฐมกันทั้งนั้น ผมไปแข่งกับเค้าก็ประเภทแข่งเป็นพิธีแค่นั้นเอง แพ้แหง

เป็นไงครับ คงจะพอเชื่อแล้วนะครับว่า ผมคือคนหนึ่งที่คร่ำหวอดกับเรื่องการออกกำลังกายตัวจริงเสียงจริง ในบทความหน้า โปรดติดตามเรื่อง การออกกําลังกาย คำที่คุณเข้าใจว่า รู้จักมันดีแล้ว คุณแน่ใจแล้วหรือ ตอนที่ 2 ซึ่งเป็นตอนจบได้ครับ